کد مطلب:22831 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا نفس انسان با قطع نظر از تربيت پيامبران ( عليهم السلام ) « امّارة بالسوء » است ؟ در اين صورت آيا دخالت پيامبران ( عليهم السلام ) و قانون گذاري بر خلاف فطرت نيست ؟

گرايشهاي انسان بر دو گونه است : يكي مادّي و حيواني؛ همچنان كه در قرآن آمده است : « إنّ الإنسان خُلق هلوعاً إذا مَسَّه الشّر جزوعاً وإذامسَّه الخير مَنوعاً؛ به راستي كه انسان سخت آزمند[و بي تاب ] آفريده شده است . چون آسيبي بدو رسد ، بي قراري كند و چون خيري به او رسد ، بخل ورزد . » و ديگر ، معنوي و روحاني دارد؛ همچون حق جويي و فضيلت خواهي و زيبايي طلبي . اين دو گونه گرايش همچون بذري است كه در دل آدمي نهفته {P - سوره المعارج ، آيات 21 - 19 . P}
است . اگر او تحت ارشاد و تربيت پيامبران و اولياي دين قرار گيرد ، بذر گرايشهاي روحاني و معنوي اش مي بالد و مي شكفد و در صورتي كه گرايشهاي حيواني اش رشد يابد ، گرايشهاي معنوي اش مغلوب مي گردد و توان رشد و كمال را باز نمي يابد . به عبارتي ديگر ، آن گاه كه انسان تحت تربيت شيطان قرار گيرد و از اوامر و نواحي شريعت روي برتابد ، بذر گرايشهاي حيواني اش به كمال مي رسد و مجال رشد و بالندگي را از گرايشهاي معنوي اش باز مي ستاند .
از اين رو ، ارشاد پيامبران ( عليهم السلام ) و وضع قانون نه تنها بر خلاف فطرت نيست ، بلكه با نياز فطري انسان نيز سازگار است؛ چنان كه در قرآن آمده است : « فاقمْ وجهك للدّين حنيفاً فطرت اللَّه الّتي فطر النّاس عليها؛ پس ، روي خود را با گرايش تمام به حقّ ، به سوي اين دين كن؛ با همان سرشتي كه خدا مردم را بر آن سرشته است . »
{P - سوره الروم ، آيه 30 . P}